INNOCENCE [Yaoi] อีกบทหนึ่งของความเป็นเพื่อน

INNOCENCE อีกบทหนึ่งของความเป็นเพื่อน

…ในยามเยาว์ จิตใจของมนุษย์โน้มเอียงไปตามธรรมชาติ ทำอะไรก็ทำอย่างไร้เดียงสา ความต้องการของผัสสะพาไปทางไหนก็ไปทางนั้น ทุกๆ อย่างเป็นไปราวกับถูกผลักดันโดยสัญชาติญาณ ยังไม่รู้จักหักห้ามใจ แต่แล้ววันหนึ่งเขาจะสำนึกว่า สภาพระดับนี้ไร้คุณค่า ถ้าเขาไม่ตัดสินใจเปลี่ยนท่าทีชีวิต เขาจะกลายเป็นคนเลวร้ายราวกับปีศาจ

เพราะเพื่อนคนนี้คือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต เป็นรักเดียวในดวงใจ หนุ่มศิลปินจะเลือกทางไหน
ถ้าอยู่ให้รัก เขาคนนั้นจะเสียทุกสิ่ง แต่หากจากไป ตัวเขาเองจะเสียทุกสิ่ง

เพราะว่ารักเพื่อนมากเกินไป จึงข้ามเส้นไปเป็นรักโดยไม่ตั้งใจ...
ไม่ว่า ชายหนุ่มหัวใจศิลปิน จะเลือกรักหรือจากไป ทุกอย่างมันได้ถูกกำหนดไว้แล้ว

 

ขาวดำ

เด็กหนุ่มสองคนซึ่งเติบโตมาด้วยกันในท่ามกลางสังคมที่เคร่งขนบธรรมเนียมประเพณี

ต่างคนต่างเห็นความงดงามภายในของแต่ละฝ่าย

จนก่อเกิดความรักอันลึกซึ้งขึ้นภายในจิตใจของคนทั้งคู่

‘ความรักนั้นก็อดทนนาน และปันคุณค่าให้แก่กัน’

ความรักไม่ทำร้ายอีกฝ่าย แม้ความปรารถนาอันฝังลึกจะมอดไหม้ใจตนเอง

แล้วทั้งสองจะรู้ใจอีกฝ่ายหรือไม่นั้น ...ความรัก ...ย่อมมีคำตอบให้อยู่แล้ว ...

ในแววตา ในการแสดงออก หรือแม้กระทั่งในการปิดบังซ่อนเร้น

ใจสองใจที่ตรงกัน ย่อมเข้าใจกันมากที่สุด ...ด้วยว่า ...

ในแววตาของอีกฝ่ายที่สะท้อนภาพตัวตนของอีกฝ่ายมานั้น

ทั้งสง่างาม และน่าทะนุถนอมในคราเดียว

และด้วย ‘รัก’ ก็คือ ‘รัก’ ก็ขอให้ ‘รัก’ ระหว่างเราเป็นเช่นนั้น คือ ‘ความรัก’

เป็นความรักซึ่งลุกโชนในดวงตาแห่งดวงใจ แต่ไม่เผาผลาญสิ่งใด

เป็นรักที่ทำให้ปีกผีเสื้อนับร้อยพลิ้วไหวในหัวใจ

เป็นรักคือรัก และไม่มีสิ่งใดตอบกลับมานอกจากรัก

แม้ว่าระหว่างทั้งสอง เลือกที่จะแสดงออกในลักษณะชีวิตที่แตกต่างกัน

แต่ในดวงตายังเชื่อเสมอว่า ‘ความรักไม่มีวันสิ้นสูญ’

หนึ่ง อุทิศตนเพื่อสิ่งซึ่งศรัทธา มีครอบครัวที่น่ารัก เป็นที่รักและนับถือ

อีกหนึ่ง เลือกที่จะล่องไปในนาวาแห่งความปรารถนาในจิตใจ

เผชิญหน้ากับความรัก โดยไม่กลัวว่าต้องแลกกับสิ่งใด ...

ดนตรี บทกวี และศิลปะ ...คือมีดชั้นยอดอันคมกริบ

ที่ใช้ชำแหละหัวใจแห่งตน เพื่อจะได้รู้จัก ‘ความรัก’ มากยิ่งขึ้น...

คือเชื้อไฟที่โหมพัดความปรารถนา แม้จะมอดไหม้หัวใจของตนสักกี่ครั้ง

...แต่จะมีเพียงความอบอุ่นมอบให้เขา

เขาทั้งสองอาจดูเหมือนผิดหวังในรัก ...ไม่หรอก

...พวกเขาได้กอดเก็บสิ่งน่าปรารถนายิ่งนั้นเอาไว้แล้ว...

...‘ความรัก’ จะอยู่ในหัวใจเราเสมอ และท่วงทำนองอันเจ็บร้าวระหว่างเรานั้น

ก็ทำให้เรารู้จักความรักและเรียนรู้ที่จะรักด้วยหัวใจดวงนี้ได้ดียิ่งกว่าใคร

และหากทนได้จนถึงที่สุด เราก็จะได้พบ ‘ฝั่ง’...  

‘ความรัก ...มีความหวังอยู่เสมอ’

ความรักนั้นไม่ใช่ทั้งการครอบครองและการถูกครอบครอง

นกสองตัวที่ถูกผูกปีกติดกันย่อมไม่อาจโบยบินไปไหนได้

หากรักแล้วไร้อิสรภาพ ก็ขอเลือกที่จะไม่รัก

เพื่อให้อีกฝ่ายได้มีเสรีภาพที่จะโบยบิน

ได้เห็นฟ้า ได้เห็นทะเล ได้เห็นโลก และได้เห็นที่สุดของขอบฟ้า...

 

..........
...

มนุษย์ เปรียบเหมือน สีเทา... แต่เมื่อสังคมกำหนดให้ต้องเลือก ขาว หรือ ดำ
หนึ่งคนเลือกสิ่งที่สังคมบอกว่ามันเป็น สีขาว ...แต่อีกคนเลือก สีดำ 
แต่ไม่ว่าจะเลือกสีอะไร ก็ไม่สามารถแยกจาก ...ความรัก

ภาพหนึ่งที่ไม่ค่อยสดใส ได้ถูกระบายขึ้นมา ภาพที่ละเลงด้วยสีขาว และสีดำ สีจากหัวใจของผู้วาด 
ไม่มีรูปแบบที่เห็นหรือจับต้องได้ แต่อัดไว้ด้วยเรื่องราวซึ่งเป็นวิญญาณแห่งชีวิตของคนคนหนึ่ง

-เมื่อความรักนำทางไป จงยอมตาม-